Ούτε μηδενίζουμε, ούτε διαγράφουμε, ούτε υποτιμούμε, ούτε βεβαίως χλευάζουμε και ειρωνευόμαστε. Καμιά διάθεση και καμιά πρόθεση για κάτι τέτοιο. Η προεδρική περιοδεία στις ΗΠΑ ήταν χρήσιμη και υπό κάποιες προϋποθέσεις, που ακόμη δεν γνωρίζουμε, μπορεί να αποβεί και επωφελής. Μπορεί η περιοδεία του Προέδρου Χριστοδουλίδη να ατύχησε λίγο ως προς το σωστό τάιμινγκ, αλλά ασφαλώς δεν ευθύνεται ο Πρόεδρός μας για τη δασμολογική λαίλαπα που εξαπέλυσε ο Ντόναλντ Τραμπ ανά την υφήλιο την ίδια χρονική περίοδο.
Ευθύνες επιμερίζονται στον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη για τη μεγάλη διάρκεια της βορειοαμερικανικής περιοδείας του αλλά και για την ποιότητα των επαφών του. Τέτοιες πολυήμερες τουρνέ μόνο περιοδεύοντες θίασοι κάνουν, όχι πολιτικές αντιπροσωπείες με επικεφαλής έναν αρχηγό κράτους. Επίσης, ο Πρόεδρος του κράτους δεν είναι γυρολόγος, ούτε και πραματευτής. Δεν διαλαλεί την πραμάτεια του συναντώντας εργοστασιάρχες, επικεφαλής μεγάλων ιδιωτικών βιομηχανιών, όσο προηγμένη τεχνολογία κι αν παράγουν αυτές. Ο Πρόεδρος συναντάται με κρατικούς ταγούς και αξιωματούχους. Με ιδιώτες συναντάται μόνον όταν πρόκειται για πολυεθνικούς κολοσσούς, όχι με τίποτα υποδεέστερο. Έχω την εντύπωση ότι στην πρόσφατη περιοδεία του στις ΗΠΑ ο Πρόεδρός μας κατέβασε τον πήχη αρκετά χαμηλά. Συναντήθηκε ακόμη και με τριτοδεύτερους αξιωματούχους περιφερειακών ιδιωτικών επιχειρήσεων.
Όσο για την επικοινωνιακή αξιοποίηση της βορειοαμερικανικής περιοδείας του ΠτΔ, εδώ κι αν έγιναν καταγέλαστες υπερβολές και λοιπά ζογκλερικά κόλπα. Τόσο ο ίδιος ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης όσο και οι λοιποί κυβερνητικοί αξιωματούχοι που τον συνόδευαν, φρόντιζαν συνεχώς να δίνουν την ψευδή εντύπωση ότι η Κύπρος προελαύνει επί του αμερικανικού εδάφους, κατακτώντας ολοένα και νέες βουνοκορφές! Όλα αυτά είναι βέβαια αστειότητες. Ακόμη δεν είδαμε τίποτα χειροπιαστό, όσο κι αν προσπάθησαν, με τόσο πάθος, να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Μακάρι βέβαια να έλθουν τα θετικά αποτελέσματα, και τότε να πανηγυρίσουμε κι εμείς μαζί με τον Πρόεδρό μας και το επιτελείο του. Γιατί όμως τόση επιμονή, να κουνάμε τα πόδια μας πριν καβαλικέψουμε; Τόσες και τόσες φορές την πάθαμε. Γιατί επαναλαμβάνουμε εαυτόν;
Να έλθουν με το καλό αμερικανικές επενδύσεις στο νησί και να πάμε στα λιμάνια και τα αεροδρόμια να τις προϋπαντήσουμε μετά βαΐων και κλάδων. Δεν είναι όμως ανάγκη να στρώνουμε από τώρα τα κόκκινα χαλιά στους δίαυλους και τις προβλήτες! Φρούδες ελπίδες, γιατί πρέπει ντε και καλά να καλλιεργούμε; Γιατί να απογοητευόμαστε πάντα στα τέλος όταν και εφόσον μείνουμε με δυο χείλη καμένα; Μάλλον υπερεκτιμούμε εαυτόν ή είμαστε δέσμιοι της εικόνας μας, ή και τα δυο μαζί. Άλλη ερμηνεία δεν χωράει.
